เด็กชายคนหนึ่งชื่อว่าสมชายเป็นเด็กที่ชื่นชอบการเล่นสเก็ตบอร์ดและสกู๊ตเตอร์มาก โดยเฉพาะในช่วงวันหยุดสุดสัปดาห์ เขามักจะใช้เวลาทั้งวันในการฝึกฝนการเล่นสเก็ตบอร์ดที่สวนสาธารณะใกล้บ้าน สเก็ตบอร์ดเป็นสิ่งที่ทำให้เขารู้สึกมีความสุขและเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตประจำวัน

วันหนึ่งขณะที่สมชายกำลังเล่นสเก็ตบอร์ดอยู่ในสวนสาธารณะ เขาก็เห็นเด็กคนหนึ่งกำลังเล่นสกู๊ตเตอร์อย่างสนุกสนาน เสียงหัวเราะและความสนุกของเด็กคนนั้นดึงดูดให้สมชายต้องมองไปที่เขา เด็กคนนี้มีท่าทางมั่นใจมาก เขาเลี้ยวไปเลี้ยวมาที่สนามเด็กเล่นและทำท่าทางที่หัวใจของสมชายทำงานหนักขึ้น

ในขณะที่เขาเริ่มเคลื่อนไหวไปข้างหน้า ประสบการณ์ใหม่ก็นำมาซึ่งความสนุกสุดเหวี่ยง แต่ก็ไม่ใช่เรื่องง่ายเมื่อเกิดอุบัติเหตุขึ้น เพราะเขาไม่คุ้นเคยกับการควบคุมทิศทางมากนัก ขณะที่เขาพยายามหมุนตัวไปทางซ้าย เขาก็เสียการทรงตัวและสกู๊ตเตอร์ก็พุ่งไปข้างหน้า ทำให้เขาล้มลงไปอย่างแรง

เสียงดัง “โป๊ะแป๊ะ!” ดึงดูดความสนใจของเพื่อน ๆ ในสวนสาธารณะ ได้ยินเสียงล้มและเห็นสมชายล้มลง ทุกคนไม่รู้ว่าจะตอบสนองอย่างไร บางคนวิ่งเข้ามาช่วย บางคนก็ยิ้มให้กับอาการของเขา ขณะนั้นก็รู้สึกถึงความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นที่ข้อศอกและหัวเข่าของเขา ที่มีรอยถลอกเล็กน้อย

เด็ก ๆ ทั้งหลายเข้ามาแสดงความเป็นห่วงและช่วยสมชายลุกขึ้นยืนแล้ว พวกเขายิ้มและพยายามปลอบใจ เขาสูญเสียความมั่นใจไปพอสมควร แต่เด็ก ๆ ก็ให้กำลังใจว่า “ลองใหม่อีกครั้งสิ” เสียงกระตุ้นใจนี้ทำให้สมชายเริ่มรู้สึกดีขึ้น

เขาใช้เวลาพักฟื้นสักครู่ ก่อนที่จะกลับขึ้นไปยืนบนสกู๊ตเตอร์อีกครั้ง มั่นใจมากขึ้น และในใจของเขาคิดว่าความล้มเหลวเป็นเพียงแค่การเรียนรู้ หลังจากที่เขาลองอีกหลายครั้ง เขาก็เริ่มรู้สึกว่าเขาสามารถควบคุมสกู๊ตเตอร์ได้ดีกว่าเมื่อก่อน

นับจากวันนั้นเป็นต้นมา สมชายก็กลับมาเล่นสกู๊ตเตอร์ได้อย่างมีความสุข ไม่ว่าจะล้มบ่อยแค่ไหน เขาก็มักจะมีเพื่อน ๆ คอยอยู่เคียงข้างเสมอ ตั้งแต่วันนั้นเขาได้เรียนรู้ว่าความพยายามและความกล้าเผชิญกับความกลัวจะทำให้เขาเติบโตขึ้น การล้มไม่ใช่จุดจบ แต่เป็นเพียงจุดเริ่มต้นของการเรียนรู้และพัฒนาตนเองให้ดียิ่งขึ้น